woensdag 29 september 2010

Avontuurlijk opvoeden

Het zweet breekt me uit. Over drie minuten moet ik op het consternatiebureau zijn met Nox. Ravin zit op de wc in de badkamer en roept naar mij hoeveel drollen hij in de pot laat plonzen en Nox heeft een ietwat zure lucht rondom zijn billen hangen. Wat een timing! Ik hoor mijn vader de trap oplopen, hij is op bezoek en zal met Ravin thuis blijven. Hij ontfermt zich over de drollen en ik over de luier. Adem in, adem uit!
Vanmorgen liep het al niet zo soepel. Ravin werd niet stralend wakker. Hoe ouder, hoe meer kans op een ochtendhumeur? Steeds vaker ben ik aan het onderhandelen. Als jij nu goed meewerkt, gaan we zo Olivia kijken. De grootste diplomaten hebben vast veel geoefend op hun kinderen. Het aankleden was al een hele toer. Nox ligt ‘kgggg’ in zijn bed te scanderen. Een glimlach verwelkomt me en als ik hardop teruglach, gaat het volume ook bij hem omhoog. We kunnen samen zo gezellig lachen. Tegelijk besef ik me dat ik zojuist met Ravin zware onderhandelingen heb moeten voeren om niet in een derde wereldoorlog te belanden. Het lachen met Nox is dan nu misschien wat wrang voor Raafje.
Na het ontbijt en de nodige speelgoedsmijterij, vraag ik Ravin om zijn cars-auto’s (dubbelop, weet ik!) en zijn funky beans op te ruimen, want ik wil stofzuigen. Doet hij niet. En dan nog brutaal zuchten ook. Ik dreig met speelgoed op de zolder leggen. Dat helpt niet, dus voer ik het uit. Het lijkt hem niet te deren. Het ruimt wel lekker op! Mijn vader komt op bezoek en zelfs dat kan het humeur van Ravin niet verbeteren. Hij is aan de lopende band stoute dingen aan het doen. Positieve benadering, waarschuwingen, diplomatie, dreigementen en uiteindelijk straf, helpen niks. We hebben hier te maken met een uitstervend soort draak. De Dravin.
Iets te laat kom ik aan op het bureau. De weeg- en meetmevrouw spreekt mij kinderlijk toe: “Wat fijn dat je zo mooi op tijd bent!”. Ja, de vorige keer was ik een kwartier te laat en ze lijkt zich dat te herinneren. Ze krijgt het mapje van me en ik kleed de lachende Nox uit. “De vragenlijst kun je nu wel even invullen.” Wéér iets vergeten. Het is m’n tweede kindje en nóg heb ik mijn zaakjes niet op orde. Ik word betuttelt, maar kan niet adrem reageren. Laat gáán. Adem in, adem uit!
Nox wordt goedgekeurd. Fontanel, hartslag, hoofdje meetillen, op buikje liggend hoofdje optillen, volgen van een voorwerp. Goede lengte, goed gewicht. Dan krijgt de nietsvermoedende lachende baby een spuit in zijn linkerbeentje, die een beetje pijn doet en waarvan hij een beetje moet huilen. Een pleistertje erop, het huilen is bijna over, komt er een spuit in zijn rechterbeentje die best wel pijn doet en de baby huilt met hartverscheurende kreten. Tijdens het aankleden van de kleine schat, breekt wederom het zweet me uit. Shit, romper met lange mouwen, truitje met lange mouwen en een jasje. Snel naar huis, waar hij na zijn flesje, met een glimlach en een vrolijke “kggg” in zijn wiegje ligt en zich mee laat voeren naar dromenland.
Ravin en opa komen net terug van hun fietstochtje en het zonnetje is in het bolletje doorgedrongen. Gelukkig! Daarna gaan we in de tuin buxus, lampenpoetsers en andere sprieten snoeien. De exclusieve aandacht doet hem blijkbaar goed. Vanavond, na het eten, gaat Jorg heel even de deur uit om nog een boodschapje te halen. Ravin maakt de opmerking: “Mooi, dan kunnen wij even rustig praten. “ Het is geen sinecure om een broertje te krijgen als je bijna 4 jaar de exclusiviteit hebt gehad. Met dat in het achterhoofd komt de diplomaat in mij weer naar boven en krijgt mijn geduldmeter een boost. Het douchen en slaapritueel gaan ineens een stuk makkelijker. Wat is opvoeden toch een avontuur!

1 opmerking: