maandag 31 januari 2011

Goed zoeken, Schotse Hooglanders!!!

Zelfgemaakt kasteel, bijna lomo kwaliteit.

Hanekam, zie je het?

Wassen in de wasmand.
Dit weekend was een beetje rommelig. Vanaf vrijdag had Nox weer een of ander virus dat hem erg lastig viel. En ons ook! De wasmachine draaide overuren, want de broekjes en rompers en slaapzakjes gingen er hard doorheen. Ook een goeie wasbeurt voor het mannetje zelf was erg fijn. Vooral in de nieuwe wasmand, na voorbeeld van Bram, die er ook graag gebruik van maakt!
Ravin was weer eens met de blokkenkar aan het spelen en had een mooi bouwsel gemaakt.
En weer kon ik het niet laten om een foto onderweg te maken. Dit keer Schotse Hooglanders, die soms best dichtbij de weg komen.

dinsdag 25 januari 2011

Wordt het al lente?

 Natuurlijk is het nog lang geen lente. Tot in de maand mei kan het vriezen, dooien, sneeuwen, regenen, maar ook 25 graden worden. De natuur lijkt al wel enthousiast de temperaturen boven het vriespunt te verwelkomen. Ravin gaat nog vrolijk naar school en heeft het er erg naar zijn zin. Hij helpt graag mee met klusjes in huis, vooral als er water bij betrokken is. De tandeloze, haarloze Nox (niet helemaal waar, maar wel grappig om te zeggen) laat zijn paardje zien. Onderweg naar mijn werk maak ik stiekem toch een paar foto's. Binnen en buiten is het fijn. Hopelijk komen we steeds meer buiten de komende tijd.
Natuurgebied blinkt in de zon.

De zon piept over de wolken heen.

Op Ravin's school achter de computer
 
Helpen met ramen lappen: voorjaarsschoonmaak?

De bollen schieten alweer uit


Zelfs sneeuwklokjes laten zich zien
De jongens doen Nox na. Arme baby!!!

Bloemen op de autoramen, van binnenuit.

Lekker in de nieuwe stoel tv kijken

maandag 24 januari 2011

Wijsheid

Zo klein en toch zo wijs. Ravin werd gisteren ochtend om half negen wakker. Ik was al anderhalf uur beneden met Nox en hoorde Ravin liedjes zingen in zijn bedje. Binnenkomend in zijn kamer zeg ik: "ik hoorde iemand zingen!" Zijn antwoord: "De vogeltjes vertelden me dat de zon op was."

donderdag 20 januari 2011

Lopend

Ik loop. Met mijn ene voet voor de andere. Op mijn hoofd staat een koptelefoon van Skull Candy. Shiny! De muziek is fijn en zorgt ervoor dat ik mijn zwoegende ademhaling en stappende voeten niet hoef te horen. Ik kijk, de tijd is voorbij en ik mag wandelen. Gelukkig. Het bos is stil en druilerig, maar geeft beschutting en een fijne lucht om in te ademen. Zacht, aardig (ruikend naar aarde) en niet te koud. Mijn ademhaling wordt rustiger.

Ik kijk weer even op mijn klokje en ik mag weer. Een paar minuten rennen. Zodat ik heel erg buiten adem raak, zwoeg tot de laatste paar seconden, om daarna weer bij te kunnen komen. Mijn trots over mijn hardlopen heb ik ingeslikt. Dat ik nu een paar minuten loop in een tempo waarbij ik denk aan de zuurstof te moeten, terwijl ik datzelfde tempo een paar jaar geleden twee uur lang vol kon houden, is een gegeven waar ik me bij moet neerleggen.

Opstartgroep heet het. Vandaag heb ik gespijbeld en ben ik zelf gaan lopen. Maar de opstartgroep heeft leuke en minder leuke mensen die willen trainen, zodat ze 5 km achter elkaar kunnen hardlopen. Ik wil dat dus ook. En het liefst in minder dan een half uur, maar daar komt mijn trots weer om de hoek kijken. Ik loop, dus ik ben. En ik ben goed bezig. Dat is voldoende. Voor nu.

zondag 16 januari 2011

Onthaasten met baby

Mijn rechtervoet ligt op mijn linkerknie en mijn rechterarm leunt op mijn rechterbeen. Op die steiger ligt Nox onder een dekentje zijn flesje te drinken. Het is half acht 's avonds en ik zit op Nox' kamer in het halfschemer. Bij dit licht ziet het gezichtje van de kleine jongen er engelachtig uit. Hij is moe en zijn oogjes zakken dicht. Wie zei dat je van je tweede kind nooit zoveel kan houden als van je eerste? Wat een onzin! Ik vraag me af wat voor persoon dit kleine hoopje zal worden. Ik ben zo nieuwsgierig naar de dingen die hij zal gaan zeggen, de rol die hij krijgt in ons gezin. Eén ding weet ik zeker: Nox is een totaal ander kind dan Ravin. Ravin is timide en kijkt de kat uit de boom, eenmaal los, is hij haast niet te beteugelen! Nox maakt direct contact, is heel spontaan en lijkt niet snel bang te zijn. 


Sinds Ravin naar school gaat hebben we een heel ander ritme te pakken. Twee dagen in de week ben ik thuis. Op die dagen ben ik iets na negen uur thuis en hoef ik pas rond drie uur weer Ravin op te halen. Behalve op de woensdag, want dan is Ravin 's middags thuis. Zeeën van tijd dus! Kan ik fijn het huis wat netjes maken en houden, wat lezen, wat breien, wat op de laptop doen, enz, enz. Een waslijst van dingen die ik wil doen, met als resultaat dat ik gefrustreerd raakte op het moment dat ik door Nox of Ravin gestoord werd in mijn bezigheden. Vanaf een paar weken geleden pak ik dit totaal anders aan, waardoor de dagen thuis meer "Zen" krijgen.


De dagen dat ik thuis ben, waarop ik geen uitstapje of een bezoekje heb gepland leg ik de lat heel laag. Op de grond zeg maar. Ik ga ervan uit dat ik nergens aan toe zal komen. Als ik bezig ben met Nox, heb ik daar de volledige aandacht voor. 

Een luier verschonen bijvoorbeeld! Lekker op de bank beneden. Jongetje op de bank liggend, brabbelend en vriendelijk lachend. Ik brabbel gezellig terug en zeg dan: "Kriebelen!". Hij herkent het woord en strekt zijn beentjes. Ik kriebel het lieve mannetje over zijn mollige, met huidplooien gevulde babybeentjes. Nox heeft zijn mond open en staart een beetje voor zich uit. Dan maakt hij oogcontact, begint te lachen en te trappelen. Ik lach mee. Weer opnieuw de beentjes kriebelen, dan het buikje kriebelen, waarom Nox echt moet schaterlachen. Schaterlachende baby's werken denk ik helend. Het vult de kamer direct met een positieve energie. De Zen-luier duurt zo wel ruim 10 minuten, maar daarna zijn we allebei helemaal blij. 

Nox mag even in de box spelen en ik huppel de trap op om de wasmand te halen. Even wat wasgoed opvouwen. Oh nee, eerst de vaatwasser leegmaken. Voor de was opvouwen, wacht ik tot Nox het niet meer zo goed trekt in de box en dan ga ik op het vloerkleed zitten, met Nox erbij en dan maak ik mooie stapeltjes om meneertje heen en kan ik gezellig terug kletsen tegen de baby. De prioriteit blijft bij Nox.

Ook met Ravin ben ik echt met hem bezig. Niet de hele tijd, want dat kan niet. Beide mannetjes krijgen af en toe exclusieve aandacht. Dat is voor hen heel fijn en voor mij ook. Niets is vermoeiender dan bezig te zijn met het één, terwijl je je loopt op te vreten dat je dat andere ook nog moet (of had willen) doen. Het huis stort niet in als de vaatwasser niet leeg is. 

Het ultieme voorbeeld van een 'zinloze' activiteit, is een flesje geven. Je kunt maar weinig anders, dan dat flesje geven. Toegegeven, je kunt wel sms'en, maar daarvoor moet je best handig zijn en Nox wordt onrustig van mobieltjes en andere apparaatjes met knopjes en lichtjes. Ik ga gewoon helemaal voor die fles!!! De hele wereld bestaat op zo'n moment alléén uit Nox, de fles en ik in de vorm van een steiger. Ik geniet. Jorg neemt Ravin voor zijn rekening, ik hoor ze lachen op Ravin's kamer. De rust die ik voel, slaat over op Nox. Hij stopt met drinken, is in slaap gevallen. Zonder flesje, is hij nog mooier. Ik druk mijn gezicht tegen zijn hoofd aan en manoeuvreer hem rechtop, terwijl ik ga staan. Ik hops door zijn kamertje heen, om de boertjes los te maken en Nox slaapt gewoon door. Na een poosje leg ik hem in zijn bedje. Slaap zacht!

donderdag 13 januari 2011

Weekje op weg

Wandelen saampjes, gesp van mijn riem staat raar zo!

Piep, daar is de zon.

10 minuten eerder was het zo...

Nog wat vroeger

Windmolens in de schemering

De weg is aardig schoon



De zon doet haar best.

Beetje glad hier, uitkijken


Buizerd 'gevangen'.
3fm houdt me onderweg gezelschap

Ja, Pap, ik rijd netjes 80 km/u

Lampjes in de verte

Natuurgebied in de mist

De druilerigheid druipt ervan af.

Het eiland is haast niet te zien

donderdag 6 januari 2011

Hondje, kaartje, muts

 Mijn collega heeft een 'nieuw' hondje. Een Franse bulldog pup. Erg schattig, zo'n knorrende rolmops met haantjesgedrag. Ik heb erg hard moeten lachen vandaag!























Eén kerstkaart heeft het dit jaar niet gered...





Voor Noxie wilde ik een beanie breien die een beetje een tuut op zijn koppie zou hebben. Stiekem toch te klein gebreid, maar Nox vindt hem erg leuk!