Vogelhuisje

Mijn vader maakte een mooi vogelhuisje. Vorige week was er een koolmeesje al in aan het snuffelen. Pino vindt het ook een mooi huisje. Als dat maar goed gaat!

Testen?

Sinds Ravin geboren is, is hij een ietwat kwetsbaar en verlegen jongetje. Nooit hebben we grote problemen gehad met hem. Hij was geen huilbaby, hij maakte contact en hij at en dronk zoals alle kinderen: bijna niets.

Op het kinderdagverblijf voelde hij zich toch niet zo thuis. Eerst verhuisden we naar een andere plaats, dus een ander kinderdagverblijf, na driekwart jaar een wisseling van gebouw, toen een wisseling van juffen, hij had eigenlijk nooit echt de kans om goed te wennen. Eén van juffen kwam met de vraag: "Moeten we anders MEE vragen om een keer te komen kijken? Hij is nog steeds niet gewend en als ik hem vraag wat er aan de hand is, zegt hij niets. Heeft hij misschien last van 'selectief mutisme'?" De juf zal het goed bedoeld hebben, maar op dat moment was het enige dat Ravin echt nodig had, een juf die hem de ruimte gaf om op zijn tempo de dingen te doen. Gelukkig kwam die juf vlak na deze vraag. Nog steeds heeft Ravin het over deze juf, de lieve juf, die hem rustig zijn gang liet gaan.

In groep 1 van de basisschool is er nog erg veel ruimte voor kinderen om hun weg te zoeken. In groep 2 kwam de vraag weer, alleen dan wat concreter: "Willen jullie nadenken over een test voor Ravin voor PDD-NOS?" In de klas gaat Ravin slecht om met veranderingen, hij vindt het moeilijk om aan een nieuw werkje te beginnen en hij speelt altijd met dezelfde kinderen. Wij herkennen dit ook wel. Zindelijk worden, leren aankleden, leren fietsen, leren zwemmen (hij heeft nog steeds geen diploma), bij al deze dingen moeten wij hem bijna met een stok of onder dwang laten oefenen.

Nox is nu drie jaar en hij is merkbaar makkelijker bij veel dingen. Eigenwijs, een ontzettende draak en een heel explosief en extravert mannetje, maar hij gaat veel soepeler om met veranderingen. Ravin moet je op alles voorbereiden en daar waren we al zo aan gewend geraakt dat het nu pas bij mij doordringt dat hij op dit vlak heel kwetsbaar is.

Op beide vragen van de juffen was het antwoord "Nee".  Ravin is Ravin. Tot nu toe functioneert hij prima in het gezin. Hij heeft gouden juffen op school die heel goed weten hoe ze met hem moeten omgaan. Ravin is makkelijk te lezen: Zodra het hem teveel wordt, ziet elke moeder van een vriendje dat er iets gebeurt. En hij is slim! Niet hoogbegaafd, gelukkig niet! Maar gewoon slim! Gaandeweg verzint hij zelf trucjes om zichzelf te helpen. Zo lang als hij zelf niet tegen problemen aanloopt, hoop ik dat Jorg en ik samen voldoende knowhow hebben om hem op weg te helpen.

Dit is geen betoog tegen het testen van kinderen op ASS of andere stoornissen. Het is een persoonlijk verhaal, een momentopname. Ik ken genoeg gezinnen waar kinderen zijn getest en het voor de ouders en de kinderen aanzienlijk beter is geworden, door het besef dat het gedrag van het kind geen onwil, maar onmacht is. Dat er daadwerkelijk handvatten zijn om beter met je kind om te kunnen gaan.

Voor mij nu, is het voldoende te weten dat Ravin wat meer voorbereiding en begeleiding nodig heeft, niet omdat hij lui is, maar omdat hij het anders gewoon niet kan. Of hij ooit getest zal worden? De toekomst zal het leren...